KAλό Σαββατοκύριακο να έχουμε. Κι ας μην έχει αγώνες, κι ας μην μπορεί να περάσει ακόμη ο πόνος για τον αποκλεισμό από τους τέσσερις. Είναι που θα βλέπαμε τη Βασίλισσα σε 8-10 παιχνίδια ακόμη, κι ήταν τόσο ωραία. Το άξιζε. Και χωρίς Μπενσά θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, ακόμη κι αν η εκδοχή του δεν μπορέσει τελικά να τον γλιτώσει από την τιμωρία. Ότι και να είναι πάντως εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ την αποκάλυψη με το Ρέθυμνο. Τον παίκτη που από το αεροπλάνο μπήκε στο γήπεδο και μας έκανε να μην μπορούμε να κάτσουμε στην καρέκλα, στο πρώτο μπασκετικό παιχνίδι της κόρης μου. Τέλεια. Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι να λάμψει η αλήθεια και να είναι η δική σου παικταρά. Είμαστε πάντα οικογένεια, είμαστε όλοι μαζί. Και του χρόνου θα είναι σίγουρα ακόμη καλύτερα για την Βασίλισσα. Μακάρι να είναι και για τον ΠΟΠΣ όπου κι αν είναι είναι.
Την Δευτέρα τελειώνει και βαθμολογικά ο… εφιάλτης. Με έναν πόντο η επιστροφή σφραγίζεται τυπικά. Η επιστροφή που είχε τελειώσει από εκείνο το απόγευμα στα τέλη Απριλίου που η χειρόγραφη δήλωση του Πολύ έκανε το σκοτάδι μέρα σε δευτερόλεπτα. Από την στιγμή που μπήκε ο Μελισσανίδης μπροστά η Δεύτερα 25 Μαΐου 2015 ήταν προδιαγεγραμμένη. Κι ας μην είχε η ομάδα ούτε ένα παίκτη εκείνη τη μέρα. Με οποιουσδήποτε παίκτες, με οποιονδήποτε προπονητή, με οποιονδήποτε τεχνικό διευθυντή ο εφιάλτης ήταν απλά τυπική διαδικασία. Δεν θα ήταν όμως το ίδιο με οποιονδήποτε μπροστάρη. Καλύτερο παράδειγμα από τον Άρη σε Πάρομοια κατάσταση δεν υπάρχει. Σίγουρα ο Άρης δεν είναι ΑΕK, δεν πλησιάζει καν σε μέγεθος. Όμως κι εκείνη τη σεζόν δεν πλησίαζε σε μέγεθος ο Άρης την ΑΕΚ αλλά εκείνο σώθηκε. Εμείς οχι. Με το ίδιο έμβλημα, με τα ίδια χρώματα, με τον ίδιο τεράστιο κόσμο. Η ΑΕΚ δεν μίκρυνε. Πάντα μεγάλη ήταν. Αλλά αυτό δεν Αρκούσε. Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Ίσως θα χρειαζόταν έτσι σαν όνειρο να παίζουμε τελευταία αγωνιστική με καμιά… Ομορφοκλησιά όπως ο Άρης και να περιμένουμε στραβοπάτημα κάποιου ΠανσερραΪκού του… Νότου για να γίνει το αυτονόητο. Και μετά που δεν θα γινόταν να περιμέναμε με αγωνία πόσες ομάδες δεν θα δηλώσουν συμμετοχή και πότε θα γίνουν τα μπαράζ των… δεύτερων. Έτσι για να καταλάβουμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν και θα έπρεπε γιατί πριν τον Απρίλιο του 2013 ούτε ο μεγαλύτερος εχθρός δεν θα μπορούσε να σκεφτεί το αδιανόητο. Η μνήμη πρέπει πάντα να είναι δυνατή. Γιατί δεν ήταν γραμμένο πουθενά το ότι η ΑΕΚ θα επέστρεφε παίζοντας ματς μόνο με ομάδες 3-4 φορές κατώτερες της τα δύο χρόνια. ΕΓΙΝΕ. Κάποιος φρόντισε για αυτό. Και βέβαια η φροντίδα αλλά και η τεράστια ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται. Για πάντα. Όπως για τους γονείς με την γέννηση ενός παιδιού. Μια διαρκής ευτυχία και μαζί ΕΥΘΥΝΗ. Κι οποίος έχει την ευθύνη και την αναλαμβάνει ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ. Και από αυτό κρίνεται.
Τώρα που έχω γίνει πατέρας καταλαβαίνω πως σαν σήμερα πριν 46 χρόνια ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου πατέρα. Ελπίζω να βοήθησα για μερικές ακόμη. Είσαι πάντα εδώ, στις καλές και στις κακές στιγμές. Σαν ένα γλυκό αεράκι που κάνει τα δύσκολα πιο εύκολα και τα εύκολα ευκολότερα. Για σενα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου