Να ξεκαθαριστεί από την αρχή ότι η εντοπιότητα του ποδοσφαιριστή δεν αποτελεί συνώνυμο της επιτυχίας σε κανένα άθλημα. Πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο που η παγκόσμια αγορά είναι προσιτή σε κάθε σύλλογο. Η αξία και μόνο η αξία του κάθε παίκτη είναι αυτή που κάνει τη διαφορά μέσα στο γήπεδο και φέρνει τίτλους. Αν αυτή συνδυάζεται και με την ελληνική υπηκοότητα (στην προκειμένη μιλάμε για την ΑΕΚ), τότε ακόμα καλύτερα. Και στην Ένωση μπορούν να… καυχιούνται για τους Έλληνες που κάθισαν κάτω από τα δοκάρια.
Με αφορμή τη μεταγραφη του Βασίλη Μπάρκα στην ΑΕΚ, επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά ότι στην Ένωση εμπιστεύονται το ελληνικό στοιχείο για τη θέση του γκολκίπερ και η ιστορία αποδεικνύει ότι η συνταγή έχει αποδειχθεί άκρως επιτυχημένη.
Από την ίδρυση του συλλόγου και σε ερασιτεχνικό επίπεδο, έως την αλλαγή του επαγγελματικό κλαμπ μέχρι και σήμερα, η Ένωση έχει κατακτήσει τίτλους που είχαν τη «σφραγίδα» του Έλληα τερματοφύλακα κάτω από τα δοκάρια. Εξαίρεση η σεζόν 2007/08 όπου η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα, το οποίο και ο Ολυμπιακός της έκλεψε στα χαρτιά, όπου η Ένωση πορέφθηκε με τους Μάχο και Μορέτο αλλά και το κύπελλο του 2011, με τον Σάχα τότε κάτω από τα δοκάρια της.
Προ Μποσμάν εποχή
Πριν από το 1995 και τον κανονισμό Μποσμάν, ήταν… πολυτέλεια οποιαδήποτε ομάδα να συμπληρώνει τους ξένους που δικαιούνταν με μη γηγενή τερματοφύλακα. Κάτι που σημαίνει ότι σπάνια κάποιος ελληνικός σύλλογος θα αποκτούσε άλλης εθνικότητας γκολκίπερ. Ακόμα και έτσι όμως, η ΑΕΚ είχε κάτω από τα δοκάρια της μόνιμα έναν διεθνή τερματοφύλακα, που έκανε τη… διαφορά. Από τους Ρίμπα, Δελαβήνια (το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου), μέχρι τον Σεραφείδη, τον Χρηστίδη και τον Στεργιούδα, την εποχή που το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είχε γίνει ακόμα επαγγελματικό. Για να ακολουθήσουν οι Αρβανίτης, Οικονομόπουλος, Μήνου και ο μεγάλος Ηλίας Ατματσίδης.
Μετά Μποσμάν εποχή
Ακόμα όμως και όταν άνοιξε η αγορά για τους ξένους ποδοσφαιριστές, η ΑΕΚ συνέχισε να δείχνει εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, για τους παίκτες που θα υπερασπιζόντουσαν την εστία τους. Άλλωστε, η «εγγύηση» του Ηλία Ατματζίδη δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για κάποιον ξένο γκολκίπερ. Μαζί του αποκτήθηκαν και άλλοι Έλληνες, που κατάφεραν να «μεγαλώσουν» δίπλα του και να γευθούν τη χαρά ενός τίτλου. Μετά τα κύπελλα του 1996,1997 και 2000, όπου ο Ατματζίδης ήταν ο βασικός γκολκίπερ, ήρθε το κύπελλο του 2002 που βρήκε τον Διονύση Χιώτη βασικό και τον Ατματζίδη στον πάγκο.
Από τότε χρειάστηκε να περάσουν 6 χρόνια για τον επόμενο τίτλο της ΑΕΚ. Ήταν το πρωτάθλημα του 2007/08 όπου η Ένωση εξ αρχής είχε «ποντάρει» σε δύο ξένους γκολκίπερ. Τον Μάχο και τον Μορέτο. Και μαζί τους έφτασαν ως την (εντός γηπέδου) κατάκτηση του πρωταθλήματος. Με ξένο τερματοφύλακα ήρθε και ο επόμενος τίτλος. Το 2011. Με τον Σεμπάστιαν Σάχα η ΑΕΚ έφτασε στην κατάκτηση του κυπέλλου, για να έρθουμε στο… σήμερα. Με σημαντική συνεισφορά βεβαίως και του Άλεν Μπαρόχα (έπαιξε στα 4 από τα 10 ματς κυπέλλου), η Ένωση πήγε μέχρι τον τελικό και εκεί ήταν η σειρά του Γιάννη Ανέστη να βάλει τη «σφραγίδα» του.
Πιστεύει στους Έλληνες
Τη φετινή περίοδο η ΑΕΚ επέλεξε να πορευθεί με δύο νεαρούς και πλέον ελπιδοφόρους Έλληνες γκολκίπερ. Μία συνταγή που όπως φάνηκε στο παρελθόν, ήταν πετυχημένη. Το αν θα συμβεί και φέτος, θα φανεί στον χρόνο. Όμως η Ένωση είναι από τις ελάχιστες ομάδες της Ελλάδας που δείχνει να εμπιστεύεται πλήρως το ελληνικό στοιχείο κάτω από τα δοκάρια της. Και από τους συνολικά 7 τίτλους της μετά Μποσμάν εποχής, οι 5 κατακτήθηκαν από γηγενείς τερματοφύλακες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου